سفالگری نزد مردم لالجین

یکی از آن چیز هایی که شنیدن آن واقعا عجیب و غریب است آن است که با وجود سابقۀ زیاد سفالگری در شهر لالجین بومیان این شهر هیچ شعری در رابطه با سفالگری نسروده اند و یا  اینجانب نویسنده این مطلب همچین اشعاری را ندیده است. البته در این رابطه چند ضرب المثل می توان مربوط به سفالگری یافت.

مثلاً: “کوزه ‌چی سینیخ کوزه‌ دَن سو ایچَر”. کوزه ‌گر از کوزه شکسته آب می‌خورد
«کوزه سو یولوندَ سینَر». کوزه  در راه (آوردن) آب  می شکند یا خواهد شکست (بعضی جانشان را بر سر کارشان می‌گذارند).
«چولمک گَزَر، قاپاقونه تاپَر». دیزی می‌گردد و درش را پیدا می‌کند (کبوتر با کبوتر باز با باز کند همجنس با همجنس پرواز).
«چورگِ سُرفِده گوروب، سُوی کوزه ده». نان را در سفره دیده و آب را در کوزه. -یا «گونی باجه دن گوروب‌ دی سووی کؤزه ده». خورشید را از روزن بام دیده‌ و آب را در کوزه (در مورد شخصی گفته می‌شود که ناز پرورده ‌است).
کوزه تازه ‌لیخدَ سووی سووُخ ساخلَر. کوزه وقتی که تازه و نو می باشد، آب را خنک نگه می‌دارد (هر چیز تازه‌اش خوب است).
-دررابطه با داستان های قدیمی مربوط به شهر لالجین می توان به حکایتی اشاره کرد که احتمالا تعریف آن را شنیده اید که مربوط به فوت کوزه گری می باشد.
حیکایت زیر یکی از حکایت های قدیمی می باشد:
از قضا پیرمردی بود که دو داماد داشت و شغل یکی از دامادهای او برزگر بود و داماد دیگری سفالگر بود. پیرمرد روزی تصمیم گرفت به دامادهای خود سری بزند و سپس به سوی خانه برزگر رهسپار شد. پس از رسیدن او به آنجا و احوال پرسی اوضاع کار را  جویا شد. داماد گفت: خدا کُند باران ببارد،در غیر این صورت زراعت او تعریفی نخواهد داشت. پیرمرد پس از اندکی با داماد و دخترش خداحافظی کرد و به خانه داماد دیگرش که سفالگر بود رفت. پس احوال پرسی با دختر و داماد دیگرش از آنان اوضاع و احوال سفالگری را جویا شد.
داماد گفت: خدا کند باران نبارد در غیر این صورت حالمان زار خواهد بود چون دیگر ممکن نیست کار کسب و کار بهتر شود. پیرمرد که این حرف را شنید در فکر فرو رفت چون نمی دانست از خدا چه بخواهد! باران ببارد ! نبارد! پیرمرد اندیشناک به خانه اش بازگشت. همسرش با دیدن قیافه پیرمرد نگران شده و دلیل را جویا شد. و حال فرزندان را پرسید. پیرمرد نگاهی به همسر خویش انداخت و گفت: چه بگویم زن! چه باران ببارد و چه باران نبار در هر دو صورت کارمان زار است.